Kinderspeelgoed.

Verleden week stond ik op het perron te wachten op de trein. Naast me kwamen twee vrouwen staan, en een jongentje van een jaar of vijf. Deze laatste had een mes in zijn handen, waarbij ik twijfelde of het een ijzeren mes was of een exemplaar in kunststof.

Ik hoorde al hun gesprekken, tja, ik kon moeilijk mijn oren toenijpen! De jonge moeder, haalde met triomf een zacht schaapje in pluche te voorschijn om nog eens te bewonderen. Ze zei tegen haar kleine rebel, “mooi he voor je zusje, ze zal blij zijn hoor.

De knaap haalde flink uit met zijn mes, naar het arme schaapje, met de woorden ” Ik snij zijne kop eraf” , waarop de twee dames waarlijk nog begonnen te lachen. Ik vroeg me af, of het nu aan mij lag, had ik nu ineens geen gevoel voor humor meer?

Het schaapje werd terug weggestoken, met de woorden, ja maar, k steek het vlug weer weg, t is voor je zus.

He kleine monster, begon heftig te zwaaien met zijn mes in het rond. Met geweldige vocabulair als,” k ga hier iedereen de kop afsnijden”

Ik voelde de grote drang om me te bemoeien met dat manneke, en met zijn fantastische mama, die blijkbaar meer gevoel voor humor heeft dan veel punten voor opvoedkunde. Toen ze toch eindelijk door krijg dat haar kleine man, een beetje over de schreef ging, zei de mama, ” allee, steek je mes nu maar weg, vloog de jongen tegen haar aan en riep, ik zal je buik opensnijden, stoute mama. Want zelf met een plastieken mes kan je iemand behoorlijk pijn mee doen. Nu ja dat geldt ook voor een ijzeren autootje, een zwiep van action man, of het smijten met legoblokken.

Maar ik vond het helemaal niet verantwoord , dat mormel zijn gang te laten gaan.

Ik was blij dat de trein er was en ik stapte een eind weg, zodat ik niet op hun wagon zou zitten. Ik had er genoeg van

Ik hou van kinderen, speel graag met kinderen, maar dit was erover, of ligt dat dan toch aan mij?

Advertenties